Pinksteren, en nou?
Stel je voor, je hebt een vriend die raad nodig heeft, want hij zit ergens mee. Iets heel belangrijks. Dus ga je naar hem toe, luistert en praat uitvoerig met hem, misschien blijf je wel een paar dagen om samen naar een oplossing te zoeken. En samen ontdek je wat de goede stappen zijn voor de toekomst. Je vriend blij, jij blij, toch? En dan komt het moment dat je weer naar huis gaat, en je vriend alleen achterblijft. Natuurlijk, je kunt hem bellen, mailen, appen, maar dat is niet hetzelfde als echt bij hem zijn. Je hoopt dat hij de oplossing voor zijn probleem echt kan waarmaken, maar meer kun je niet doen.
Dit voorbeeld schoot me te binnen toen ik terugblikte op Pinksteren. Misschien vind je dit wel een van de ‘moeilijke’ feesten. Want wat vieren we nou eigenlijk? Moeten we wel zo blij zijn dat Jezus ons verliet? En die Geest, daar zie je toch niets van? Die vlammen op de hoofden… ja die had ik ook wel willen zien. Maar wat merken we nu van de Heilige Geest? Die vragen zijn begrijpelijk denk ik.
Maar anders dan in het voorbeeld hierboven ging Jezus wel weg, maar bleef tegelijk bij ons. En daarom is het Pinksterfeest misschien wel het rijkste feest wat we hebben. We kregen Zijn Geest om ons te helpen, ons bij te staan in bij alles wat we doen. Door Zijn Geest is Hij altijd bij je, waar je ook bent. Dat is nog eens een Raadgever!
Heeft jouw cliënt of bewoner het moeilijk? Dan bied je begeleiding als je bij hem bent, maar je laat hem niet zomaar achter. Wij mogen een extra dimensie aan onze zorg toevoegen, we mogen onze cliënten opdragen aan Gods Geest. Hij is altijd bij hen, en bij jou.
Hartelijke groet,
Peter van Wijk
