Met een brede glimlach staat hij mij al op te wachten. Als je Wesley ontmoet, kun je bijna niet vermoeden wat voor indrukwekkend levensverhaal hij met zich meedraagt.
Heftige jeugd
Wesley: ‘Ik kon op school moeilijk meekomen. Mijn moeder dacht dat ik een beperking had, maar de directrice ontkende dat. Ze zei dat ik gewoon probleemgedrag had. Ik begon al op m’n tiende met blowen. Heel jong. Toen kreeg mijn moeder longkanker en overleed zij. Ik begon ook te puberen en zorgde voor meer problemen. Op school stuurden ze mij weg. Toen pas kwam er uit een test dat ik moeite had met leren.’
‘Tien jaar aan de rotzooi’
Het ging van kwaad tot erger. ‘Ik bleef blowen, werd agressief, ging stelen en hing veel op straat. Toen ging ik harddrugs uitproberen en gebruiken.’ Toen Wesley 25 jaar was, was hij het zat. ‘Ik dacht: ik zit nu al meer dan tien jaar aan die rotzooi. Ik heb echt een probleem. Ik was zo agressief en kwam vaak met de politie in aanraking. Er kwam toen een plek voor mij bij De Ark (locatie van Profila Zorggroep). En ik heb gelijk ‘ja’ gezegd.’
‘Zij hebben mij nooit de rug toegekeerd’
De eerste paar maanden ging het wel goed en was Wesley clean. Daarna begon hij toch weer met gebruiken. ‘Ik ben toen heel agressief geweest, maar de begeleiders hebben mij nooit de rug toegekeerd. Conny, Inger, Kamal, Leander en Farid… ze zijn altijd in mij blijven geloven!
Net als mijn vader en mijn broer. Ook toen het niet goed ging, waren zij er voor mij. Ze bleven in mij geloven. En mij vergeven als ik weer de fout in ging.’
‘Ik ben zo dankbaar dat er een plek is voor mensen met een beperking en een verslaving. Ik heb op De Ark (zie foto rechts) de kans gekregen om mijn leven weer op te bouwen. Tegen jongens die hun leven willen veranderen, zou ik zeggen: ga daarheen!’
‘Ik heb mijzelf ontwikkeld. Ik heb geleerd om zelfstandig te worden en om over mijn gevoelens te praten. Ik heb geleerd om te mogen falen en weer op te staan. En geleerd dat ik goed ben zoals ik ben.’
Een bijzondere mijlpaal
In oktober was het dan zover. Het moment waarvan Wesley eigenlijk niet meer durfde te hopen dat het ooit zou gebeuren. Hij mocht De Ark verlaten en sinds kort woont hij in zijn eigen appartement op locatie De Keyenburg in Rotterdam. Inmiddels is hij 1 jaar en 9 maanden clean, vertelt hij met een brede glimlach. ‘Ik ben trots dat ik zo geknokt heb en nu mag zijn waar ik ben.’
.jpg)
Wesley hangt niet meer op straat, maar trapt regelmatig een balletje met zijn voetbalteam. En vijf dagen in de week werkt hij bij Werk op wielen. Met een aantal mannen verzorgt hij verschillende klussen. Van terreinonderhoud, tot schoonmaakwerk en sorteerwerk. ‘Dat mag je best noemen’, grijnst hij. ‘Dan kunnen mensen ons inhuren.’
Dromen van vakantie, een rijbewijs én een vriendin
Ik zie op tafel een vakantiegids liggen. ‘Ik ben al heel lang niet op vakantie geweest. Nu kan ik weer plannen maken. Ik wil heel graag naar Spanje toe, lekker naar het buitenland.’ En Wesley droomt door. ‘Met een verslaving kon ik geen relatie onderhouden. Nu hoop ik op een vriendinnetje. En ik wil graag mijn rijbewijs halen.’
Diep onder de indruk stap ik in de auto. Ik heb net een man van mijn leeftijd ontmoet, die in zijn jeugd zwaar in de problemen kwam. Maar bij De Ark bleven zij in hem geloven. Ze gaven hem liefde, geloof en hoop. En nu ontmoet ik een compleet andere man. Een man met een sociaal leven, een man met werk, een man met toekomstdromen. Het ontroert mij. En met een traan én een grote glimlach rijd ik naar huis.
Tekst: Annelieke Bouman
Onderstaande foto: Wesley (met het zwarte shirt) en zijn collega's van Werk op wielen
