Heb je even?
Vaak zijn het belletjes vóór negen of ná vijf uur. Waarschijnlijk omdat dan de kans groter is dat ik direct opneem. "Heb je even?" Of een appje ’s ochtends vroeg: "kunnen we vandaag even bellen?" als een collega zo begint dan is er meestal wat aan de hand. In onze organisatie gebeurt van alles. Mooie gebeurtenissen, het leven van alle dag, het normale ‘gedoe’ tussen mensen en ook verdrietige of vervelende gebeurtenissen. Bij vervelende en verdrietige zaken word ik dus vaak gebeld. Omdat ‘het protocol dat voorschrijft’, of omdat Inspectie, politie of een andere instantie in het spel is of geïnformeerd moet worden. Maar ook omdat eencollega gewoon even z’n verhaal wil doen, of even wil sparren, of wat dan ook.
"Heb je even?" duurt vaak wat langer dan ‘even’. Zomaar de ‘oogst’ van een willekeurige werkdag: een noodlottig ongeval van een cliënt, een collega met verdrietige thuisomstandigheden, een kaartje van een cliënt die vraagt wanneer ik nu eindelijk eens kom eten, een klachtbrief van een familielid, een manager over een ingewikkelde teamsituatie. ‘Heb je even?’
De kunst is om allereerst goed te luisteren. Mij lukt dat niet altijd, er zit soms zoveel in je hoofd. En toch is luisteren van groot belang, niet alleen naar de feitelijke info, maar juist wat er onder of achter zit, wat iemand emotioneel bezighoudt, waar iemand behoefte aan heeft. Gabriël Anthonio noemt dat de ‘kwaliteit van het contact’. Het is een van de basis bouwstenen van ons werk als hulpverlener: luisteren, aansluiten, spiegelen, samen optrekken.
Weet je wie er het allerbeste kan luisteren? Dat is God. Dat geloof ik, en dat heb ik ook met enige regelmaat ervaren. In Psalm 51 staat: ‘een verbrijzeld hart veracht gij niet’. God laat je nooit in de kou staan, en Hij laat je ook niet los in de hitte van de strijd. De Bijbel staat vol met zulke beloften, lees maar in Romeinen 8: ‘…want wij weten niet wat we bidden zullen, maar de Geest Zelf echter pleit voor ons…’.
Wij hoeven het niet eens allemaal te kunnen verwoorden, het zijn ingewikkelde tijden, in het groot en in het klein. Soms heb je ook gewoon geen woorden en schreeuwt je hart alleen maar ’help!’. En als je dan bij God aan de bel trekt en vraagt "heeft U even" dan is Hij daar. Altijd. Hij (bijna oneerbiedig gezegd) spitst Zijn oren als jij bidt. Hij luistert, is nooit te druk, heeft nooit een andere vergadering of andere gelovige die tijd vraagt. Want – en hoe cool is dat – God is overal, tegelijkertijd. Alomtegenwoordig noemen we dat. Hij kan naar miljoenen mensen tegelijk luisteren en écht horen! Wonderlijk…
Maar het werkt ook andersom: God vraagt ook aan ons: heb je even? En dan hoeven we ons niet te verstoppen zoals Adam deed in de Hof van Eden toen God hem riep. Nee, want wij zijn door het offer van De Here Jezus verlost van schuld en schaamte en mogen bij God kind aan huis zijn. Als een kind bij de Vader op schoot.
Heb je even? God heeft altijd tijd.
Heb je even? Heb jij ook tijd voor God?
Ik wens ons allemaal meer tijd voor elkaar.
Peter van Wijk
